แนะนำตัวฉัน

ชื่อนายยิ่งศักดิ์ งามฉวีพันธุ์ 50011223078
เรียนนิเทศศาสตร์ เอกวารสาร ม.สารคาม ปี2
ที่อยู่ 340 หมู่ 3 ต.ยางตลาด อ.ยางตลาด จ.กาฬสินธุ์
เกิด 2 มีนาคม 2531
อาหารที่ชอบ ข้าวผัด ผัดกระเพรา ผัดพริกแกง

งานอดิเรก เล่นกีต้าร์ ฟังเพลง ดูหนัง เล่นเน็ท
คติประจำใจ เป็นคนดีแล้วสิ่งดีๆจะตามมาเอง
marchmro_@hotmail.com


ความชอบส่วนตัว
- นารูโตะ
- ลิเวอร์พูล
- ถ่ายรูป
- ดูหนัง
- ฟังเพลง
- เล่นกีต้า


เกลียด
- การโกหก
- ตุ๊กแก
- คางคก


สมุดบันทึก
น่าเบื่อ!

โลกมนุษย์นี้ชั่งน่าสมเพสยิ่งนัก
แก่งแย่งชิงดี เหยียบหัวคนอื่นเพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้น
กัดกัน ตบตี พยาบาท อิจฉา ปากหมา ริสยา ใส่น่ากาก
ช่อฉน โสมม หลอกลวง โกหก โอ้อวด ประจบสอพอ หน้าไว้หลังหลอก
นกสองหัว ลิ้นสองแฉก ลักขโมย ฆ่ากันตาย เห็นแก่ตัว
กดขี่ข่มเหง เอาเปรียบ เยียดสีผิวปากว่าตาขยิบ
คดโกงบ้านเมืองคอลัปชั่น วัตถุนิยม ยกยอผู้รวยวัตถุ
ตัดช่องน้อยแต่พอตัว แย่งผัวแย่งเมีย
ทำดีแทบตายกลับไม่ได้ดี คนเลวๆเจริญเอาดีเข้าตัว ความชั่วปัดให้คนอื่น
หลอกใช้ หมดประโยชน์เฉดหัวไป ก่อความวุ่นวาย หาแต่เรื่องฉิบหายบันลัย จุดไฟเผาโรงเรียน
ซื้อสิทธิ์ขายเสียง หลีกเลี่ยงภาษี ปล้นจี้ ทำดีเมื่อมีผลประโยชน์
ชยุแยงตะแคงรั่ว มองไม่เห็นหัวคนอื่น
ผลประโยชน์ต้องมาก่อนความถูกผิด มนุษย์ห่มผ้าเหลือทำตัวเหมือนพระ
คนดีๆนับวันยิ่งน้อยลง พวกจิตซามสันดานต่ำนับวันยิ่งจะล้นโลก
ฯฯฯฯฯฯลฯฯฯฯฯฯ
สวัสดี.. โลกอันแสนโสมม

เคยสงสัยไหม..(อันนี้ก็อปเค้ามา)

เคยสงสัยไหมว่าทำไมหัวใจมีดวงเดียว?
ก็เพราะว่า...พระเจ้าให้ขามา 2 ข้างไว้ให้เราเดินไปทุกที่ที่เราต้องการ
พระเจ้าให้แขนมา 2 ข้าง ไว้หยิบจับ ไว้โอบกอด
พระเจ้าให้หูมา 2 ข้างไว้ฟังคำพูดคนอื่น
พระเจ้าให้ตามา 2 ข้าง ไว้มองสิ่งต่างๆ ที่อยากมองและไม่อยากมองก็ตาม
แต่พระเจ้าไยให้หัวใจมา 1 ดวง..

เพราะที่จริงแล้วท่านสร้างไว้ 2 ดวง
แต่อีกดวงนึง อยู่กับอีกคนนึง คนที่เราจะต้องใช้ 2 ขาตามหา
2 แขนโอบกอด 2 หูฟังเสียงเขา 2 ตาไว้มองเขา
แล้ว2ใจก็จะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว...

ณที่แห่งหนึ่ง

ฉันนั่งอยู่ในที่ที่สัพสิ่งรอบข้างเคลื่อนไหวตลอดเวลา

แม้แต่พฤกษาก็ยังไหวเอนตามแรงลมทั้งยานยนต์ ผู้คน ต่างวิ่งวนอยู่ในความวุ่นวาย

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็วอดวาย สิ้นมลายหายไปในพริบตา

ในช่วงเวลาที่ฉัน.. นึกถึงหน้าเธอ..

ณ ที่แห่งนี้..ที่ที่มีเก้าอี้ม้าหินอ่อนขั้นกลางระหว่างต้นไม้สองต้น

ที่ที่มีแสงแดดอ่อนๆ เคียงคู่กันกับสายลม

ที่ที่มีเพียงแต่ผม.. นั่งนิ่งไม่วิ่งตามกาลเวลา

ณ ที่แห่งนี้..ที่ที่มีระบำต้นหญ้าและท้องฟ้าใจดี

ที่ที่มีน้ำอัดลม ลูกชิ้น และหนังสือบทกวีอยู่เป็นเพื่อน

ที่ที่อารมณ์ของผม.. เลอะเลือนและถูกกระทบกระเทือนจากความคิดที่ไม่เคยลบเลือน ว่าเคยมีเธอ..

สลึมสลือ

17นาฬิกา 40นาที ฉันจับปากกาเขียนบทกวีนี้ขึ้น จากแสงที่เหลือน้อยลงทุกที เพราะตะวันในหน้าหนาวนี้..มันชั่งตกเร็วเหลือเกิน ฉันเผลอหลับไปจากอาการเพลียที่นอนดึก บ่ายวันเสาร์นี้มันชั่งไม่ได้คึกคักอะไรเลยสำหรับฉันสำหรับฉันแล้ว..วันไหนๆมันก็เหมือนๆกันเพราะยังทุกระทม ยังขื่นขม เหมือนทุกๆวัน ทุกๆนาทีที่เคยผ่านมา ตื่นมาในบรรยากาศที่โพล้เพล้ ตื่นมาก็ไม่ลังเลหยิบปากกามาบรรยายความในใจเหมือนทุกครั้งแสงของตะวันก็เริ่มไม่ค่อยมี ริบหรี่ลงทุกทีๆ แต่ฉันก็ยังทุลังเขียนบทกวีนี้ต่อไป ฉันคิดว่าน่าจะเป็นการดีนะ ถ้าเธอที่อยู่ในใจของฉันได้หายออกไปจากใจพร้อมๆกับแสงของตะวันที่ค่อยๆดับลง บทกวีบทนี้ฟังดูอาจจะดูแปลกๆ เพราะตื่นมาก็ สะลึมสะลือ ลงมือบรรยายความในใจทันที ถึงจะแปลกยังไงความหมายที่สื่อก็เหมือนเดิมสื่อไปในทางเดิมๆ ถึงคนเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ ซึ่งก็ไม่มีเพิ่มเติมและก็ไม่ได้ลดน้อยด้อยลงกว่าเดิมเลย..กับไอ้ความรู้สึกนี้ ฉันเขียนแข่งกับแสงตะวัน ที่มันกำลังค่อยๆดับลงใช้ความคิดพินิจบันจง กลั่นกลองจากใจ ผ่านแรงตวัดของปลายปากกาผ่านตัวหนังสือแทนคำพูดจา ทั้งที่ตาเริ่มจะมองไม่เห็นตัวหนังสือที่เขียนแล้ว เมื่อในตอนนี้..ชีวิตกำลังโดนความมืดมิดมาเยือนกลบเกลื่อนความสดใสของฉันด้วยความมืดมน ระทม ตรอมตรม ตกหลุมพรางของอารมณ์ จมดิ่งลงเหวลึกไร้ซึ่งที่ยึดเกาะ ตอนนี้มองไปทางไหนความมืดก็ปกคลุมไปหมดแล้ว18นาฬิกา 8นาที มันมืดแล้ว.. มืดเหมือนในใจของฉันตอนนี้เลย..

เมื่อเธอเข้ามา

เมื่อเธอเข้ามาทายทัก.. ฉันได้ประจักกับความสดชื่นสดใส เหมือนกับมีแสงส่องประกายวาววับภายในใจมาขับไล่ความเหงา ความมืดมนโดยสิ้นเชิง.. เมื่อเธอเข้ามาทายทัก.. ฉันเหมือนจะหักห้ามใจไม่ไหวเมื่อใจของฉันมันละเมอเคลิบเคลิ้มไปไปอยู่กับเธอ..โดยไม่รู้สึกเนื้อรู้สึกตัว.. เมื่อเธอเข้ามาทายทัก.. ฉันได้รู้จักกับเธอมากขึ้นจนถึงวันนี้แล้ว..ใครก็ไม่อาจฉุดดึงช่วยฉันให้ขึ้นมาจากหลุมรักของเธอได้เลย.. จากวันนั้นที่เธอเข้ามาทายทัก.. วันนี้ฉันเหมือนจมปรักกับความรักที่ลุ่มหลงเหมือนกับว่ามันจะไม่มีทางลดลงแต่กับยังคงเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที.. จากวันนั้นที่เธอเข้ามาทายทัก.. และวันนี้ฉันก็ได้รู้..ว่าเธอไม่ได้รักฉันจากที่เคยมีความหวัง..ก็กับพังทลายแพ้พ่ายให้กับความรัก..ผลลับก็คือหัวใจที่สะบักสบอมตรอมตรม.. จากวันนั้นที่เธอเข้ามาทายทัก.. เธอไม่น่าทำตัวน่ารักกับฉันเธอไม่น่ามอบเยื่อใยและความผูกพันให้กับคนอย่างฉัน..ที่มันกำลังเหงาและกระหายในความรักเลย.. วันนั้นเธอไม่ควรที่จะมาทักฉัน.. ไม่ควรส่งสายตาแบบนั้นไม่ควรยิ้มอย่างนั้น ไม่ควรมาใกล้ชิดกัน ไม่ควรมีกิริยาท่าทางแบบนั้นไม่ควรทำอย่างนั้น ไม่ควร ไม่ควร.. จากวันนั้น.. ฉันยังเป็นคนเดิม เป็นคนๆนี้ที่ยังรักเธออยู่แต่รักของฉันที่มีต่อเธอมันจะลดลงเลื่อยๆ เธอคอยดูแม้จะไม่มีทางรู้ว่าวันไหน..เมื่อไหร่..ที่มันจะลดลง เลยก็ตาม.. จากวันนั้น.. ฉันมีโลกทัศเกี่ยวกับความรักในแง่มุมใหม่ๆถึงจะสดใสน้อยลง แต่ฉันก็โตขึ้น และแกร่งขึ้นกว่าเดิมความรัก "ยิ่งรู้ยิ่งไม่เข้าใจ" จริงๆ ..

ว่างเปล่า

วันนี้ฉันอยากหัดเขียนบทกวี

แต่ฉันกับไม่มีแม้แต่อารมณ์ที่จะเขียน

ไม่มีถ้อยคำที่จะนำมาเรียบเรียง

จะมีก็แต่เพียงแรงตวัดของปลายปากกา

สับสน

24.34น. อากาศตอนกลางคืนนี่.. ดีจริงๆ แล้วก็เช่นเคยฉันยังนอนดึกเหมือนทุกๆ วัน
พรุ่งนี้ยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร จะพานพบเจอกับใคร ฉันยังไม่รู้ ชั่งมันเหอะ.. ชั่งมัน ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
""""""ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันเป็นอะไร""""""
ไม่รู้ความรู้สึกลึกๆในใจของตัวเอง ไม่รู้แม้กระทั่งว่า เย็นนี้จะกินอะไร อยากกินอะไร ที่ไหน
ไม่รู้แม้แต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอในขณะนี้ มันคืออะไร.. สับสนๆๆๆๆๆๆๆ
ชักไม่แน่ใจแล้วสิกับความรู้สึกนี้ จะเรียกว่ารักได้มั๊ย หรือแค่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันธรรมดาๆ ฉันก็ไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจ..
"แต่.."
ทุกครั้งที่ได้อยู่ไกล้เธอ ใจฉันที่เคยสั่นไหวกลับหยุดนิ่ง และสงบ
ทุกครั้งที่เราเคียงข้างกัน ใจฉันที่เคยอ้างว้างและหงอยเหงา กลับรู้สึกชุ่มฉ่ำมีชีวิตชีวาเพิ่มขึ้น
ทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน วันนั้นถึงใครๆ จะเรียกว่าวันเสาร์ แต่สำหรับฉันมันคือวัน"สุข"
"และ.."
เมื่อวันที่ฉันประสบกับคืนวันที่หนาวเหน็บ เธอก็เปรียบเหมือนดั่งแสงอาทิตย์ตอนเช้า ที่ให้ความอบอุ่นแก่ฉัน
ในวันที่สิ้นหวัง มืดมน ติดอยู่ในห้วงเหวลึก เธอคือคนที่ฉุดดึงฉันขึ้นมา
ในวันที่ฉันท้อแท้ เธอคอยพูดประโยคที่ว่า "สู้ๆ" "พยามเข้านะ" "ไม่เป็นไรน่า" "เอาใจช่วยนะ" เสมอๆ
ในวันที่ฉันว้าเหว่ ตัวคนเดียว มองหาใครไม่เจอ เธอจะคอยมายืนเคียงข้างกัน ทำให้ฉันรู้ว่ายังมีเธออีกทั้งคน
ถึงตอนที่ฉันพิมพ์อยู่นี้จะเป็นตอนกลางคืน แต่แค่ได้นึกถึงเธอ.. โลกก็สว่างไสวไปหมดแล้ว..
??????? ฉันเป็นไรเนี๊ย !! ???????